...

"Κάθε παιδί γεννιέται ολοκληρωμένος ζωγράφος, μεγαλώνοντας όμως το χάνει", έχει πει ο Πικάσο.
  Πολλές φορές παρακολουθώντας τα παιδιά στις παραστάσεις μου ή στα εργαστήρια θαυμάζω την περιέργειά τους, την ανάγκη να μάθουν κάτι το καινούργιο, τη λαχτάρα για τη γνώση και την άνεση και υπομονή τους να κάνουν όσες προσπάθειες χρειάζονται, αγνοώντας την αποτυχία, για να πετύχουν κάτι. 
  Αυτή πιστεύω είναι η διαφορά τους με εμάς τους μεγάλους. Δεν χάνουμε τη δημιουργική φλέβα μεγαλώνοντας, είναι κρυμμένη μέσα μας, παραμελημένη, ξεχασμένη...
  Ίσως λείπει ο χρόνος. Αυτός ο πολύτιμος χρόνος που αφιερώνουμε στον εαυτό μας. Απλώς να κάτσεις...Απλώς να σταματήσεις τη ροή των σκέψεων. Απλώς να στρέψεις το βλέμμα από έξω, μέσα σου...Ίσως ακούγεται κοινότυπο και απλό, αλλά κάθε πότε το κάνουμε; 
  Αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι λίγο χρόνο παραπάνω.Μόνο για εμάς...Μόνο για τους εαυτούς μας...Να δούμε πού πάμε, τι θέλουμε...Τι πραγματικά θέλουμε, εννοώ. Χρόνο ολοκληρωτικά δικό μας. Να αποθηκεύσουμε μέσα μας  την ενέργεια, για να μπορούμε να την προσφέρουμε στον έξω κόσμο. Να διψάμε για γνώση, να λαχταράμε το άγνωστο, να βάζουμε στόχους και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποτύχει όσες φορές χρειαστεί για να γευτούμε την επιτυχία!
Να ζούμε γεμάτη την κάθε μέρα.
Γεμάτη από πρωί ως το βράδυ.
Γεμάτη από την ανάγκη να προσφέρουμε...
Την αγάπη...
Τη χαρά...
Τη συμπόνοια...
Την κατανόηση...
Την καλοσύνη...
Να μην μιζεριάζουμε...
Να είμαστε αισιόδοξοι...
Δεν θα χαθεί ο κόσμος :)
Κάπως θα γίνει...πάντα κάπως γίνεται :)
  Να είμαστε ελεύθεροι...Όπως τα παιδιά...Να πέφτουμε κάτω και να σηκωνόμαστε...Να αφηνόμαστε σ'αυτό που επιθυμούμε...Να είμαστε δημιουργικοί...Να προσπαθούμε ξανά και ξανά...
Μέρα με τη μέρα...
Κάθε μέρα...