ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ BLOG ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

...

Όταν το παιδί ήταν παιδί 
περπατουσε κουνωντας τα χερια του, 
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι, 
το ποτάμι να είναι χείμαρρος, 
και αυτη η λακκούβα με νερό να ειναι η θάλασσα. 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί, 
ολα ηταν ενα μερος της ψυχης, 
και όλες οι ψυχές ήταν μία. 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
δεν είχε άποψη για τίποτα, 
δεν είχε συνήθειες, 
καθοταν συχνά σταυροπόδι, 
το εσκαγε τρεχοντας,
ειχε ''κορυφη'' στα μαλλια, 
και δεν έκανε καμμία γκριματσα όταν φωτογραφιζοταν

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα: 
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν ειμαι εσυ; 

Γιατί είμαι εδώ, και οχι εκει; 
Ποτε ξεκινησε ο χρονος και πού τελειωνει το διάστημα; 
Δεν ειναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο; 
Είναι μηπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυριζω 
μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο; 

Εχοντας υπόψη "τo κακο" και τους ανθρώπους 
υπάρχει αυτο που λεμε "κακο " πραγματικά; 
Πώς γινεται να είμαι εγώ, ετσι οπως είμαι, 
και να μην υπήρχα πριν γινω αυτο που ειμαι
και ότι κάποια μέρα, εγώ, οπως είμαι, 
δεν θα είμαι πλέον αυτος που είμαι; 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
δεν του αρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο, 
ουτε το κουνουπίδι στον ατμο, 
αλλα τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή "πρεπει"

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξενο κρεβάτι, 
και τώρα κάνει το ιδιο ξανά και ξανά. 
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι, 
τώρα ομως πολυ λίγοι, από καθαρή τύχη. 

Είχε πλασει στο μυαλο του μια σαφή εικόνα του παραδείσου, 
ενω τώρα το πολύ μπορει να μαντεψει, 
δεν μπορούσε τοτε ουτε να διανοηθεί τη "μηδαμινοτητα" 
ανατριχιάζει, ομως, σήμερα στη σκέψη αυτη. 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
επαιζε με ενθουσιασμό, 
και, τώρα, έχει τον ιδιο ενθουσιασμο όπως και τότε, 
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλεια του 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,...ψωμί, 
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα. 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
τα χέρια του ηταν γεματα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γεμιζαν
και ακόμη και τώρα ετσι κανουν 
φρεσκα καρύδια του ''εγδερναν'' τη γλωσσα
και ακόμη ετσι ειναι, 
για καθε βουνοκορφή, 
ειχε λαχτάρα για ενα ακομη ψηλότερο βουνό, 
και για κάθε πόλη, 
ειχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη, 
και εξακολουθεί να είναι έτσι, 

Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλοτερα κλαδιά των δέντρων 
με ενα ενθουσιασμο που έχει ακόμη και σήμερα, 
νοιωθει συνεσταλμενος σε αγνώστους, 
και το νοιωθει ακόμη και τώρα. 

Περίμενε το πρώτο χιόνι, 
και το περιμένει ετσι ακόμη και τώρα. 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
έριξε ένα ραβδί σαν βελος πανω σ ενα δέντρο, 
και παλλεται εκει ακόμη μεχρι σήμερα. 

Peter Handke

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Vrezh Kirakosyan, μια μικρή ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη .



 


Για τον Vrezh Kirakosyan  διάβασα στο ίντερνετ .
Ότι υπάρχει ένας ζωγράφος στο Ερεβάν, ανάπηρος, που έγραψε ένα βιβλίο και προσπαθεί να το εκδώσει. Διάβασα και τα αποσπάσματα. Το βιβλίο ήταν για τη ζωή του. Ζωή όχι συνηθισμένη, το αντίθετο, θα' λεγα.
Γεννήθηκε υγιέστατος. Μια μέρα, η μητέρα του, κρατώντας τον στα χέρια, έπεσε. Ήταν 8 μηνών τότε. Οι γιατροί είπαν πως τραυματίστηκε ο σπόνδυλος και ότι η κατάστασή του θα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.Τόσο απλά...
Στα 6 σταμάτησε να περπατά.
Δεν πήγε σχολείο.
Μόνος του έμαθε να διαβάζει στα 5 του.
Από τότε διάβαζε συνέχεια .
Δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο στο δρόμο με τα άλλα αγόρια.
Η μαμά του, του πήρε μολύβια και άλμπουμ ζωγραφικής.
Άρχισε να ζωγραφίζει ...

Τον "βρήκα" στο facebook και του έγραψα ένα γράμμα. Ύστερα μιλήσαμε στο skype. Μετά πήρα ένα εισιτήριο και πήγα στο Ερεβάν, με προσδοκία να κάνουμε ένα ντοκυμαντέρ.

 


Γνωριστήκαμε .
Δυναμικός, αισιόδοξος, με απίστευτο χιούμορ και όρεξη να ζει, να δημιουργεί, να χαίρεται, να είναι ευτυχισμένος. Παντρεμένος και πατέρας ενός υπέροχου μωρού !



Καμιά γκρίνια,κανένα παράπονο,στεναχώρια,λύπη- μόνο ευγνωμοσύνη για τη ζωή...


Ξεκινήσαμε τα γυρίσματα.



Έχουμε ακόμα δρόμο. Δεν βιαζόμαστε :-). Θέλουμε να απολαύσουμε την πορεία :-)




 

Αλά τώρα ο Vrezh είναι στη Μόσχα, γιατί σήμερα είναι τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του και η παρουσίαση του βιβλίου του, που εκδόθηκε .


Ας του ευχηθούμε καλή επιτυχία !
Το αξίζει!
Πραγματικά το αξίζει !

 

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Συνταγή της επιτυχίας :-)

Υπάρχουν πολλές. Να πω μία από τις αγαπημένες μου.
"Βάλε ένα στόχο. Μεγάλο και αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Τρόμαξε :-)
Κάθε μέρα κάνε ένα μικρό βήμα προς το στόχο αυτό και να μην αμφισβητείς ούτε λεπτό,ότι θα τον πετύχεις!"
:-)

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Από πού είμαστε; Ποιοί είμαστε;Πού πάμε;



 Ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες του Γκωγκέν, που έχει ως τίτλο αυτές τις ερωτήσεις.
Ο Γκωγκέν είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος, από τις αγαπημένες προσωπικότητες, που μου προκαλεί την έμπνευση, τη δύναμη, το θαυμασμό και τη συμπόνοια.
Η μέρα σήμερα αφιερώνεται στο βιβλίο του "Noa-Noa", που το ξαναδιαβάζω κατά καιρούς :-)




 

Πολύχρωμο Παραμύθι, Πολύχρωμη Κουκουμάβλα, Πολύχρωμη Πάτμος, Πολύχρωμη Ζωή!

Ως γνωστόν, μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Καινούργιες εικόνες, καινούργια πρόσωπα, ήχοι, μυρωδιές, κουβέντες γύρω μου.
Μου αρέσει να βλέπω και να αισθάνομαι ξανά και ξανά πόσο, τελικά, διαφορετικοί είμαστε όλοι οι άνθρωποι, αλλά και πόσο μοιάζουμε :-). Στα άγχη μας, στις χαρές, στις ανησυχίες, στις προσδοκίες και στις ελπίδες...(Στην αναζήτηση της ευτυχίας θα έλεγα, αλλά ακούγεται με πολύ πάθος :-))
Στο πλοίο κόσμος πολύς...Ήταν Παρασκευή και οι περισσότεροι πήγαιναν στη Σύρο για Σαββατοκύριακο.
Μόλις μπήκαν στο πλοίο, άρχισαν όλοι να βγάζουν τα ταπεράκια :-).
Να πω την αλήθεια, αυτό μου αρέσει και εμένα :-), να τρώω καθώς ταξιδεύω εννοώ :-)
Βασικά, γενικώς μου αρέσει το φαγητό, να το φτιάχνω και να ταΐζω τους φίλους μου :-). Το φαγητό φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά...
Οπότε, ελπίζω η Αλίκη, που ταξιδεύουμε πολλές φορές μαζί, δεν έχει παράπονο :-)
Στην Πάτμο φτάσαμε στις 5.
Το ξενοδοχείο ήταν δίπλα στο λιμάνι. Λεγόταν "Δελφίνι" και ήταν πολύ συμπαθητικό. Ώσπου τακτοποιηθήκαμε, ξημέρωσε. Πήγα να κλείσω τα παντζούρια, για να κοιμηθούμε λίγο και από το μπαλκόνι μας, φαινότανε ο κήπος της "Κουκουμάβλα" :-)
Με τη Δέσποινα-Κουκουμάβλα γνωριστήκαμε πέρσι. (http://irinaboiko.blogspot.gr/2013/05/homo-creativus.html) Η συμπάθεια ήταν αμοιβαία και έτσι είπαμε να φέρουμε κάποια παράστασή μας να παιχτεί στην Κουκουμάβλα. Χαίρομαι πάντα, όταν πργματοποιούνται τα σχέδια! :-)
Έτσι δόθηκαν οι παραστάσεις, έγινε το εργαστήρι και περάσαμε πολύ όμορφα
 (http://irinaboikotheatre.blogspot.gr/2014/06/people-puppets-svit.html)

Καλό καλοκαίρι, Δέσποινα, σε σένα, στον Αντρέα και στα υπέροχα κορίτσια σου!
Και όποιος από εσάς βρεθεί στην Πάτμο, περάστε μια βόλτα και από την "Κουκουμάβλα", ένα φανταστικό μέρος, μουσείο Τέχνης, όπως το αποκαλεί η δημιουργός της. Και είναι στ' αλήθεια! :-)