ΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ;

Καθόμασταν χτες σ´ένα καφενείο στη Μήλο.Κλασικό ελληνικό καφενείο, του Πέρρου,όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι.Σερβίρει ο ίδιος ο κύριος Πέρρος, 74 ετών,ο οποίος το κάνει αυτό μια ζωή.
Πιάσαμε κουβέντα .Για τη Μήλο,την Αθήνα ,την κατάσταση στην Ελλάδα.Το πώς άλλαξε η ζωή των ανθρώπων και που θα πάει.Έλεγε,πως ο κόσμος είναι απελπισμένος,πως δεν πιστεύει,ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί,πως ο οι άνθρωποι έχουν γίνει απαισιόδοξοι.
  Ήπια το κρασί και γύρισα στο σπίτι. Άργησα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουνα ένα περιστατικό,που μου έχει συμβεί πέντε χρόνια περίπου πριν.
 Ζούσα μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. 
Μεγάλες ταραχές σε όλους τους τομείς. Ήμουν μπερδεμένη και αισθανόμουν απογοητευμένη.
Στεκόμουν στα φανάρια στη Πανεπιστημίου και περίμενα να ανάψει πράσινο για να περάσω απέναντι.Δίπλα μου στεκόταν ένας άνθρωπος,που καταλάβαινες πως είναι άστεγος.Το φανάρι άναψε και ξεκινήσαμε για απέναντι .Στη μέση του δρόμου,από το πλήθος που ερχόταν από την απέναντι πλευρά συναντηθήκαμε με έναν άλλον άστεγο σε πραγματικά τρομακτική κατάσταση .
Ο άστεγος δίπλα μου τον κοίταξε,μετά σταμάτησε και μετά φώναξε χαρούμενα:"Βρε,τι γίνεται ;!Πώς πάει το κουράγιο ;"
"Δόξα τω Θεώ, αντέχουμε !",του απάντησε ο άλλος ,"Μία χαρά είμαι !"
Εγώ προχώρησα και έκανα βόλτα στη πόλη για αρκετή ώρα.Ντρεπόμουν για την αχαριστία μου προς τη ζωή."Έχω σπίτι,φίλους,υγεία,συγγενείς,επάγγελμα,μόρφωση,γάτες,ανθρώπους που αγαπώ και μ´αγαπούν,πού είναι το δικό μου κουράγιο;" Ντρεπόμουν,πού επέτρεψα στα μικροπράγματα να με πάρουν από κάτω.Έβαλα όλη μου τη δύναμη ,άλλαξα τρόπο σκέψης και πήρα ξανά τη ζωή μου στα χέρια μου.
Από εκείνη τη μέρα άλλαξα πολύ.Όχι πως τίποτα πια δεν με "ρίχνει",(δεν είμαι και υπεράνθρωπως :) ),όμως ευτυχώς δεν κρατάει πολύ.Και όταν συμβαίνουν πραγματικές δυσκολίες, θυμάμαι εκείνο το φθινόπωρο ,τους δύο άστεγους στη μέση του δρόμου και λέω στον εαυτό μου: "Πώς πάει το κουράγιο ;"